Oog in oog met je draken….
En herken ze als je meester, je vriend, je beschermer.
Of….. hoe gedachten, illusies en oordelen je leven, je geluk bepalen
Marshall Rosenberg gebruikt als beeld voor alle oordelen en verwijderende taal de Jakhals als metafoor. Vermits er maar weinig jakhalzen rondlopen in België en Nederland en bovendien maar weinig mensen exact weten hoe een jakhals er uit ziet, verkies ik het beeld van een Draak. Iedereen heeft al eens met draken te maken: grote, kleine, in sprookjes, in dromen, in vele dialecten….
De Draak staat als metafoor voor alle ongelukkige uitspraken naar onszelf of anderen die vaak leiden tot verwijdering waar we eigenlijk contact en verbinding willen.
Zelfempathie is het eerste en misschien wel meest wezenlijke proces van Verbindende Communicatie. Het brengt ons snel in drakenland waar oordelen, zelfoordelen, gedachten, vergelijkingen en ‘zou moeten’ reageren.
Maar waar komen die draken dan toch vandaan? Wie is de draak?
De overtuiging dat ik als mens kan weten wat goed is en slecht, wat juist is en fout ligt aan de basis van de drakengedachten. Een overtuiging en geloof dat we van generatie op generatie overgeleverd krijgen. Van moeder op kind, van vader op kind, van opvoeder naar puber, generaties lang.
Met de paplepel krijgen we het mee en geven het door: Nu ben je flink! Nu maak je papa heel verdrietig! Kijk eens hoe flink je zusje nu is. En daar worden we voor bestraft of beloond… in termen van goed en slecht, juist en fout!
Als er één ding is dat ik zeker weet is dat ik op lange termijn niet weet of iets goed is voor me, laat staan voor anderen. Ik beschik over intuïtie, over gevoelens en behoeften en deze leiden mij tot keuzes en acties. Maar ik ken absoluut de waarheid niet, tenminste nog niet! Het is wat het is. Zonder meer. Zonder oordeel!
En daar wordt het lastig.
Dagelijks spreek ik tientallen keren – zelfs zonder het altijd te beseffen – in een taal die mezelf naar beneden haalt. Wanneer een van mijn vrienden zo tegen me zou spreken zou onze vriendschap snel ten einde zijn.
De draken die ik in mijn leven regelmatig tegenkom zeggen me dingen zoals:
Je bent niet goed genoeg! Je moet alles niet zo persoonlijk nemen! Je bent niet zorgzaam genoeg! Doe eens normaal! Verman je!
Maar ook: ‘Wat denkt die wel?’ ‘Egoïst die hij is?’ ‘Ze zou wat meer betrokken op me mogen zijn!’ ‘Hij zou me wel wat meer mogen vertrouwen!’ ‘Ze heeft nog veel te leren!’ ….
Toen ik pas oefende met Verbindende Communicatie werd ik me bewust hoe snel die draken komen dansen in mijn hoofd. En sterker nog: Hoe ik ze wilde wegduwen en ze veroordeelde. Ik vond mezelf weinig empathisch en soms zelfs grof! Gevolg: Een nieuwe draak met 2 koppen bood zich aan.
Nu, wanneer er een draak in mijn hoofd verschijnt probeer ik er vriendelijk tegen te zijn. Ik duw hem niet langer weg of veroordeel hem niet. Ik onderzoek waartegen hij me wil beschermen, want dat is wat hij uiteindelijk wil doen. Als ik tegen mezelf zeg ‘Bert, je bent zo ongeduldig en hebt geen vertrouwen’ onderzoek ik wat er onder deze woorden schuil gaat. Ik ben niet blij met de manier waarop mijn draak verschijnt maar ik luister wel naar de onderliggende behoefte ervan. In het geval van mijn voorbeeld is dat bv. de behoefte aan zorg krijgen, bescherming, …
Negeer je draken niet! Hoe meer je ze negeert, des te luider en sterker ze worden. Ze geven werkelijk om je, hebben de beste intenties… Ze doen dit enkel op een onhandige wijze!
Met vallen en opstaan omarm ik mijn draken. Ik herken ze als:
- Ik of iemand iets zou ‘moeten’
- Ik begin met vergelijken
- Ik van alles vind van mezelf en anderen
Ik erken ze als vermomde, niet vervulde behoeften en voel wat ze in me teweeg brengen.
Ik transformeer ze door stil te staan bij wat het me nu doet en wat het me vervolgens vertelt over wat voor mij O zo belangrijk is.
Ik maak contact met de schoonheid van deze behoefte
Ik neem er de volle verantwoordelijkheid voor en zoek manieren waarmee ik deze kan vervullen.
Elke keer wanneer ik me onzeker, down, zwaarmoedig of diep triest voel zijn dit signalen die me uitnodigen om stil te staan bij datgene dat nu in me leeft. In m’n lichaam en in mijn hoofd. En ik onderzoek mijn gedachten en zoek naar de onvervulde behoefte hierachter.
Er is niets mis met mijn draken! Zo ben ik opgevoed en ze zitten diep in mijn bewustzijn verankerd.
Ik hoef ze alleen niet klakkeloos aan te nemen. Ik kan ze ook onderzoeken. Verbindende Communicatie is daarbij een krachtige tool!
